Het woonhuis is gelegen in de wijk Scharn, een uitbreidingswijk in het oosten van Maastricht. De woning, gebouwd in de jaren ’60, ligt aan de buitenste ring van een waaiervormig stratenplan, een uitbreidingsplan uit de jaren ’30 en ’40. Aan de voorzijde ligt een lommerrijk buurtparkje en in de winter kijk je langs de as naar de Sint-Antonius van Paduakerk, een kerk in mergel uit 1936 van de architecten A. Swinkels en E. Schoenmaeckers. De situering van de woning is prachtig, maar de woning zelf is te klein naar de huidige maatstaven.

De transformatie betreft het uitbreiden van de gehele woning naar de achter- en zijkant. De uitbreiding is zodanig ontworpen, dat er is doorgebouwd op de bestaande massa en ontwerpuitgangspunten. Dit heeft geresulteerd in een ontwerp wat aan de straatzijde zich naadloos schikt naar het bestaande. De achterzijde, die over drie lagen is uitgebreid, heeft, ondanks dat de massa zich plooit naar de aangrenzende woningen, een totaal eigen uitstraling gekregen. De ramen van de bovenste verdieping grijpen over het dak heen en maken de daaronder gelegen slaapruimten, ondanks het schuine dak, ruimtelijk waarbij op een verrassende wijze het licht naar binnen komt.

Locatie: Europalaan 47, Maastricht

Opdrachtgever: Privaat

Architect: Artesk van Royen Architecten

Ontwerp: Teske van Royen, Wytske van der Veen

Constructie: Ingenieursbureau van Ekris, Eijsden 

Aannemer: G&D Bouw, Meerssen

Fotografie: Anja Schlamann, Köln

Uitvoering: 2011-2012