Het woonhuis, prachtig gelegen aan de rand van Maastricht, is ontworpen in 1949 en was oorspronkelijk opgedeeld in een beneden- en bovenwoning. De woning, met aan de achterzijde een groot terras en een diepe, lager gelegen tuin, is in de loop der tijd verschillende malen uitgebreid met een verzameling aan bijgebouwen. Met name op de begane grond heeft dat geleid tot een achterhaalde indeling en een zeer steenachtig achtergebied, waarbij de relatie tussen de woning en de tuin verloren is gegaan.

De bijgebouwen zijn gesloopt en aan de achterzijde is een transparante tuinkamer toegevoegd, die aan één zijde van het terras gesitueerd is. Door de positionering van de tuinkamer is het grote terras getransformeerd tot een besloten patio. De houten constructie van de tuinkamer loopt van binnen naar buiten, wordt een pergola en vormt zo de relatie tussen tuin, tuinkamer en woonhuis. De overgang tussen het bestaande woonhuis en de patio is een transparante corridor die een samenhang met de tuinkamer vormt.

De bestaande achtergevel is in het interieur voelbaar, maar zodanig geopend dat de overgang tussen bestaand en nieuw de verschillende ruimten begrenst en tegelijkertijd de ruimten met elkaar verbindt, voldoende licht naar binnen laat vallen, maar ook vanuit allerlei perspectieven een ander beeld, een andere doorkijk geeft.

Locatie: Oude Molenweg 13, Maastricht

Opdrachtgever: Privaat

Architect: Artesk van Royen Architecten

Ontwerp: Teske van Royen

Constructie: Ingenieursbureau van Ekris, Eijsden 

Aannemer: SDF Works, Maastricht

Fotografie: Anja Schlamann, Köln

Uitvoering: 2012